Μυοκαρδίτιδα

Τι είναι η μυοκαρδίτιδα και ποια αίτια την προκαλούν;

Με τον όρο «μυοκαρδίτιδα» αναφερόμαστε σε μία καρδιακή πάθηση, χαρακτηριστικό της οποίας είναι μία φλεγμονή που εντοπίζεται στο μυοκάρδιο (καρδιακό μυ). Η μυοκαρδίτιδα συνήθως προκαλείται είτε λόγω κάποιας λοίμωξης που οφείλεται σε μόλυνση από ιό, βακτήριο ή μύκητα, είτε λόγω  λοίμωξης των πνευμόνων, είτε ακόμη και λόγω κάποιου αυτοάνοσου νοσήματος, στην περίπτωση που το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στον ίδιο μας τον οργανισμό. Ωστόσο αξίζει να τονιστεί πως σε κάποιες περιπτώσεις η αιτία που οδηγεί στην μυοκαρδίτιδα παραμένει άγνωστη.

Ποια είναι τα συμπτώματα της μυοκαρδίτιδας και πώς αντιμετωπίζεται;

Συνήθως η διάγνωση της μυοκαρδίτιδας καθυστερεί καθώς οι περισσότεροι ασθενείς εμφανίζουν συμπτώματα περίπου μία με δύο εβδομάδες μετά τη λοίμωξη. Η διάγνωση ωστόσο της μυοκαρδίτιδας συνήθως γίνεται από τον καρδιολόγο έπειτα από ορισμένες βασικές εξετάσεις όπως είναι οι εξετάσεις αίματος, το ηλεκτροκαρδιογράφημα και το υπερηχογράφημα καρδιάς (triplex). Τα συμπτώματα της νόσου συνήθως -όπως προαναφέρθηκε- αργούν να εκδηλωθούν και συνήθως περιλαμβάνουν:

• πόνο ή βάρος στο στήθος ή και στο υπόλοιπο σώμα
• δύσπνοια κατά τη βάδιση ή τη σωματική άσκηση
• δύσπνοια σε κατάσταση ηρεμίας
• πυρετό
• αίσθημα κόπωσης
• αίσθημα παλμών ή ανώμαλο καρδιακό ρυθμό

Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί η μυοκαρδίτιδα έχει μεγάλη σημασία. Αρχικά, επειδή η μυοκαρδίτιδα μπορεί να βλάψει τον καρδιακό μυ, είναι πολύ πιθανό ο γιατρός να χορηγήσει φαρμακευτική αγωγή, η οποία θα περιλαμβάνει τόσο αντιφλεγμονώδη όσο και αντιβιοτικά φάρμακα. Είναι ανάγκη ο ασθενής να παρακολουθείται τακτικά από το γιατρό του προκειμένου εκείνος να έχει σαφή εικόνα της εξέλιξης της νόσου αλλά και την πορείας της θεραπείας που έχει συστήσει στον ασθενή του. Σε ακραία περίπτωση κατά την οποία ο καρδιακός μυς έχει υποστεί μεγάλη βλάβη (ευτυχώς σπάνια) μπορεί να χρειαστεί ακόμη και μεταμόσχευση καρδιάς. Τέλος αξίζει να τονιστεί ότι ο ρόλος του γιατρού είναι πολύ σημαντικός, καθώς μπορεί να χρειαστεί να συνδράμει και ψυχολογικά τον ασθενή του προτείνοντάς του να ελέγξει το άγχος του και το στρες του.