Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου Ι & ΙΙ

Τι είναι ο σακχαρώδης διαβήτης και από τι προκαλείται;

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία χρόνια πάθηση, της οποίας βασικό χαρακτηριστικό είναι η διαταραχή του μεταβολισμού των υδατανθράκων, των λιπών και των πρωτεϊνών, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα της αύξηση των επιπέδων της γλυκόζης στο αίμα. Αξίζει να τονιστεί πως υπάρχουν δύο είδη διαβήτη:

Α. Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι, ο οποίος οφείλεται στην καταστροφή των Β κυττάρων του παγκρέατος, ρόλος των οποίων είναι η παραγωγή της ινσουλίνης. Συνεπώς στην περίπτωση αυτή απαιτείται η χορήγηση ινσουλίνης στον ασθενή, καθώς σε αντίθετη περίπτωση παρατηρείται απόλυτη έλλειψη ινσουλίνης στον οργανισμό του ασθενούς.

Β. Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ που προκαλείται λόγω του συνδυασμού  διαταραχής τόσο της έκκρισης όσο και της δράσης της ινσουλίνης.

Βασικοί παράγοντες που μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδους διαβήτη είναι η παχυσαρκία, η καθιστική ζωή σε συνδυασμό με την έλλειψη σωματικής άσκησης και η κληρονομικότητα ( οικογενειακό ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη). Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες όπως η υπέρταση, προγενέστερο ιστορικό καρδιαγγειακού επεισοδίου ή στις γυναίκες ιστορικού γέννησης παιδιού υπέρβαρου ή με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών.

Ποια είναι τα συμπτώματα του σακχαρώδους διαβήτη και πως αντιμετωπίζεται;

Τις περισσότερες φορές στα πρώτα στάδιά του, ο σακχαρώδης διαβήτης δεν προκαλεί κανένα απολύτως σύμπτωμα και η μόνη ένδειξη, που πολλές φορές μάλιστα ανακαλύπτεται τυχαία κατά τη διάρκεια μέτρησης είναι οι  αυξημένες τιμές σακχάρου στο αίμα. Όσο όμως εξελίσσεται η νόσος σταδιακά μπορεί να εμφανιστούν ορισμένα συμπτώματα που γίνονται αντιληπτά από τον ασθενή. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι τα εξής:

• Πολυουρία
• Αίσθημα δίψας
• Ξηροστομία
• Αυξημένη όρεξη για φαγητό
• Απώλεια βάρους
• Θολή όραση
• Εύκολη κόπωση ή εξάντληση

Η διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη γίνεται από το γιατρό, συνήθως αφού ο ασθενής τον επισκεφθεί παρατηρώντας κάποιο ή κάποια από τα συμπτώματα. Για να γίνει διάγνωση απαιτείται τακτικός έλεγχος των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα του ασθενούς, είτε με συχνές μετρήσεις στο ιατρείο, είτε με μελέτη καμπύλης σακχάρου, είτε με τη μέτρηση της  γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης έπειτα από αιματολογικές εξετάσεις. Για να χαρακτηριστεί κάποιος διαβητικός ασθενής πρέπει να παρατηρηθούν οι παρακάτω τιμές σακχάρου:

• Σάκχαρο αίματος μετά 8 ώρες νηστεία ίσο ή μεγαλύτερο από 126 mg/dl
• Σάκχαρο αίματος 2 ώρες μετά λήψη 75γρ γλυκόζης (καμπύλη σακχάρου) ίσο ή μεγαλύτερο από 200 mg/dl
• Τιμές γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης μεγαλύτερες από 6,5

Είναι σημαντικό να γίνει διάγνωση της νόσου όσο το δυνατόν γρηγορότερα, έτσι ώστε να συσταθεί στον ασθενή συγκεκριμένη μέθοδος αντιμετώπισης του διαβήτη, καθώς αν δεν τον ελέγξει μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές στην υγεία του, όπως διαβητικό κώμα, υπογλυκαιμία, καρδιαγγειακές παθήσεις, νεφρολογικές ή οφθαλμολογικές παθήσεις, περιφερική αγγειοπάθεια και νευροπάθεια. Τέλος μπορεί ο σακχαρώδης διαβήτης να μειώσει την άμυνα του οργανισμού και να εξασθενήσει το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς με αποτέλεσμα να προσβάλλεται ευκολότερα από ιούς και λοιμώξεις. Όσον αφορά την αντιμετώπιση του διαβήτη αξίζει να τονιστεί πως και στους δύο τύπους διαβήτη, αυτό που κρίνεται απαραίτητο είναι η δίαιτα, με συγκεκριμένες διατροφικές οδηγίες και η συστηματική σωματική άσκηση. Όσον αφορά τη φαρμακευτική αγωγή που θα συσταθεί από το γιατρό στον ασθενή, αυτή εξαρτάται από τον τύπο διαβήτη που εμφανίζεται. Στης περιπτώσεις σακχαρώδους διαβήτη τύπου Ι η χορήγηση ινσουλίνης είναι αναγκαία. Αντίθετα στους ασθενείς που έχουν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου ΙΙ συνιστάται η λήψη συγκεκριμένων φαρμάκων ( αντιδιαβητικά χάπια). Προφανώς οι διαβητικοί ασθενείς χρειάζεται να παρακολουθούνται τακτικά από γιατρό, καθώς και να μετρούν συχνά οι ίδιοι στο σπίτι τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους, καθώς ακόμη και ασθενείς που λαμβάνουν μόνο φάρμακα, μπορεί με το πέρασμα του χρόνου να χρειαστούν δόση ή δόσεις ινσουλίνης ημερησίως, αν ο σακχαρώδης διαβήτης δεν έχει ρυθμιστεί ή εάν αυξηθούν τα επίπεδα σακχάρου. Επίσης όσο εξελίσσεται η νόσος, τόσο μειώνεται η ικανότητα των β-κυττάρων του παγκρέατος να εκκρίνουν ινσουλίνη, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη χορήγηση πολλαπλών ενέσεων ινσουλίνης στον ασθενή.